ගල් මුල් සහිතව මෙතෙක් ආ දුර

පොඩ්ඩක් බ්ලොග් එක ගැන ලියන්න හිතුන පහුගිය දවස් ටිකේ මුකුත් ලිව්වේ නැති හින්ද. හප්පේ දාපු සමහර කමෙන්ට් වලට නම් මට හිතුන කලන්තේ දාල වැටෙයි කියල. සමහරු කියල තිබ්බ කියල මං වෛශ්‍යාවක් වෙන්න හදනවා කියල කමක් නැහැ මං මේ බ්ලොග් එක ලියන්න ගත්තේ ඔය දේවල් දැන ගෙන තමා. ඕව අහන්න ලෑස්ති වෙලා එත් මේක ලියන්න අත හිත දීපු කෙනෙක් ඉන්නවා ඒ කෙනාව මතක් කරන්න හිතුන ඒ තමා පොඩි මෑන්


අදට බ්ලොග් එක පටන් අරන් මාසයයි දවස් 14 යි. ඇත්තම කිව්වොත් මං ලියන්න දන්නෙ නැහැ. තාම දැම්මේ පොස්ට් දහයයි හිතන්න ඉන්න පොස්ට් වලින් 1% ක් වගේ. එහෙම දාල මෙච්චර බනිනවා එත් කමක් නැහැ මං ලියන එක නවත්වන්නේ නැහැ. ඒක ඒකාන්තයි. සමහරු හිතනවා මං ඉන්නේ අසහනයෙන් කියල. නැත්තම් දුකෙන් නැත්තම් ලිංගිකත්වය කියන මානසිකත්වයෙන් කියල. එහෙම අයට කියන්න තියෙන්නේ නැහැ කොල්ලොන්ට තරම් අසහනයක් කෙල්ලොන්ට නැහැ. මොකද ඉවසීම කියන ඒක පුරුදු කරලා නිසා එහෙම ඉවසීමක් නැති උනානම් උබල අපි වගේ අය අද මෙතන නැහැ. මොකද මාස නයමක් ලමෙක්ව බඩේ  ඇතුලේ තිය ගන්න එකත් ඉවසීමක් ඇතිව කරන්න ඕනේ හින්ද. එහෙම ඉපදිච්ච කොල්ලොම තමා තව කෙල්ලෙක්ට අපහස කරන්නේ.


මට කා එක්කවත් තරහක් නැහැ මොකද මං කාලයක් අසාර්ථක වෙලා ඉදල දැන් ජිවිතේ අලුතෙන් පටන් අරන් තියෙන නිසා. ඒ 2008 දී. මං වැරදි කරලා තියෙනවා, නැහැ කියන්නේ නැහැ පාඩම් ඉගෙන ගෙන තියෙනවා. බැනුම් අහල තියෙනවා අම්මගෙන් ගුටි කල තියෙනවා හැබැයි ඒ පාඩම් ඉගෙන ගන්න. අද මට ඔලුව කෙලින් තිය ගෙන කියන්න පුළුවන් තත්වයක් කියන්න පුළුවන් මගේ වයසේ ඉන්න කෙල්ලෙක්ට වඩා මං ශක්තිමත් ඒ වගේම ජිවිතේ විදලා විදවල ඉන්න කෙල්ලෙක් කියල. අනික් කෙල්ලෝ වගේ තොදොල් වෙන්න දන්නෙ නැතුව නෙමේ. හුරතල් වෙන්න දන්නෙ අන්තුව නෙමේ. එත් සමහරුන්ට කසන් ගතියක් තියෙනවා කෙල්ලෙක් උදව්වක් නොඉල්ල තැනීම වැඩක් කර ගත්තොත් ඒකිගේ පල්ලෙහා ඒක නළලේ කියල කියන්න. නැහැ අදට ජය. මේ බ්ලොග් එකට අපු කමෙන්ට් කරපු හැමෝටම ස්තුති. සාදා ජය.....


ඔය කෙල්ලෙක් නම් කියන්න දෙයක් තියෙනවනම් අනෝ කමෙන්ට් එකක්වත් දාන්න මොකද මේක ලියන්නේ කෙල්ලෙක් නිසා හා අදහස් ප්‍රකාශ කිරීම තමාගේ aithiyak නිසා